Pewnego dnia w środku czerwca odpoczywałam po spacerze z psem. Byłam zmęczona, ponieważ na dworze było ponad 30 stopni Celsjusza, a Ciacho akurat tego dnia musiał nabrać ochoty na aportowanie. Tyle, że tylko w jedną stronę... Na niebie widać było kondensację chmur. Miałam nadzieję, że będą to zwykłe cumulusy – nie miałam ochoty na chowanie prania wywieszonego na balkonie.
Po schowaniu prania obserwowałam ciągle powiększające się cumulonimbusy. Nagle zobaczyłam, że cumulonimbusy stają się bliskie rozmiarom superkomórek burzowych – niebezpiecznych chmur, które mogły wywoływać takie zjawiska jak tornada czy grad wielkości piłek golfowych. Zorientowałam się, że to były superkomórki burzowe!
Piotr - zawołałam- chodź zobaczyć, jakie chmury są za oknem!
Alicja, mnie nie interesują twoje chmury- jęknął mój brat.
Ale to nie są żadne altocumulusy tylko superkomórka- westchnęłam.
Daj mi do końca zagrać mecz, a później obejrzę te twoje chmury.
Wiedziałam, że nie przyjdzie, więc obserwowałam zmierzające w naszą stronę wał szkwałowy i mezocyklon.
Nagle zobaczyłam coś, co sprawiło, że zaniemówiłam. Tuż przy naszym domu uformował się lej kondensacyjny, który powoli opuszczał się w stronę ziemi. Wiedziałam, że tworzy się tornado, które może osiągnąć wielką siłę w skali Fujity. Tymczasem tata i mama spali po ciężkim dniu a Piotr był pochłonięty grą w piłkę. A tornado mogło utworzyć się w ciągu kilku minut! Patrzyłam na obracającą się chmurę stropową z lękiem w oczach.
Nie zdążyłam odkryć, co to takiego, bo nagle się obudziłam. Był poranek, a na niebie było tylko kilka altocumulusów.
Na szczęście był to tylko sen!
Alicja Antosik klasa VI
