Ursus mocno zaciska palce na rogach byka, próbując go powstrzymać. Zwierzę siłuje się z nim, pchając cały czas do przodu. I nagle, w tym momencie, mężczyźnie przychodzi do głowy pomysł, żeby spróbować wykręcić mu kark. Może i będzie to brutalne zagranie z jego strony, ale być spokojny, czując siłę zwierzęcia. Zaczyna działać z desperacją, niekoniecznie zastanawiając się, czy być litościwym, bo wie, że jego przeciwnikowi nawet to nie przechodzi przez głowę.
On się nie zawaha nawet na sekundę, tak jak Ursus waha się teraz.
Ciągnie więc mocno w bok za twarde rogi, trzymając je z całej siły, bo jego skóra zaczyna się po nich ślizgać od pojawiającego się potu. I w chwili, w której zdaje się, że już dłużej nie wytrzyma - słyszy odgłos łamiącej się kości. Publiczność na moment wtedy cichnie, słychać tylko jego przyspieszone oddechy, kiedy zwierzę wypuszcza ostatnie swoje tchnienie i opada na ziemię.
Udało się.
Szybko wstaje i podchodzi do boku byka, chcąc uwolnić już prawie nieprzytomną Ligię. Już ma między palcami liny, którymi przywiązana jest ona do jego pleców, kiedy nagle słyszy krzyk.
Fot. Piotr Bujnowicz/FabrykaObrazu/FOTONOVA
-Uwaga! - mówi ktoś z góry. -Następuje decyzja cesarza! - Ursus marszczy brwi, jego oddech nadal jest nierówny.
Decyzja? Jaka decyzja?
Widzi, jak mężczyzna odziany w wyróżniający się strój, wstaje ze swojego miejsca i unosi wyprostowaną rękę. Jego kciuk wysuwa się i na początku niczego nie wskazuje, czekając na reakcje podwładnych. Jest jednak ona dość chaotyczna, bo zaczynają krzyczeć przeciwstawne zdania, ogłuszając się wzajemnie.
-Cisza! - krzyczy ta sama osoba, stojąca obok Nerona, który chwilę rozgląda się dookoła powoli, po czym kciuk cesarza opada w dół.
Ursus wytrzeszcza oczy, a ludzie dookoła zaczynają znowu się spierać - niektórzy się cieszą, inni mają ochotę poderżnąć tamtym gardła.
Nie może jednak na tym się skupiać. Przypomina sobie, że przecież obiecał Winicjuszowi uratowanie Ligii. I nie ma zamiaru nie dotrzymać tego słowa, dlatego kontynuuje rozplątywanie liny, słysząc różne obelgi w swoją stronę.
Szybko jednak zostają one przerwane i zastąpione przerażonymi wrzaskami, przez co ogląda się za siebie, i widzi, jak cesarz opada na ziemię. W jego plecy jest wbity nóż i stoi za nimi sam Winicjusz.
Ludzie zaczynają uciekać z miejsca tego zdarzenia, kiedy on daje sygnał Ursusowi i sam zaczyna się wycofywać. Dla mężczyzny zrozumiały jest gest, przez co zaczyna szybko rozrywać sznury i z nieprzytomną już dziewczyną na plecach ucieka z areny.
Niedaleko za budynkiem stoi koń, do którego obydwoje podchodzą. Ursus daje Ligię Winicjuszowi.
-Dalej, uciekaj! - krzyczy w jego stronę, pospieszając go. Marek jednak nie może ruszyć, nawet będąc już w siodle i trzymając przy piersi swoją ukochaną.
-A co ty zrobisz?! - pyta go, również próbując przekrzyczeć uciekających.
Koń stąpa nerwowo w miejscu, kiedy przebiegają obok nich przerażeni ludzie.
-Dam sobie radę - uśmiecha się słabo. I Winicjusz prawie kompletnie zaczyna mu przez to wierzyć, ale mimo wszystko zostaje przy nim obawa. - Jedź, ja zrobiłem co do mnie należało - odchodzi krok do tyłu. -Ucieknijcie stąd, ucieknijcie jak najdalej.
Marek widząc, że zaczynają się zbierać strażnicy cesarza dookoła nich, już daje sygnał koniowi, by ruszył, ale po kilku krokach znowu się zatrzymuje.
-Dziękuję! - krzyczy do Ursusa i po otrzymaniu skinienia głową w odpowiedzi, zaczyna galopować.
I po kilku sekundach spogląda za siebie przez ramię.
I zauważa, jak strażnicy dobijają już i tak wyczerpanego Ursusa.
Chce zawrócić, pomóc mu.
Ale jedzie tylko dalej, wiedząc, że sam nic nie zrobi, bo kiedy tylko tam się zjawi, to i go zabiją.
-Dziękuję...- szepcze, mając nadzieję, że jakimś cudem mężczyzna go usłyszy.
Jeśli jednak tak się nie stanie, to trudno.
Podziękuje mu osobiście w niebie.
Irmina Przybyszewska, kl. 8b
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz